K A T E B U S H . P L

Ivyman

Ja mogę udzielić odpowiedzi tylko co wersji deluxe, tej , która ma 3 CD

Otóż, przy całym zadowoleniu z zakupu stwierdzam, że "mocowanie" płyt CD jest ..., cóż tu dużo mówić, beznadziejne, gorsze niż w Aerial, bo w Aerial było jeszcze za co tę płytkę chwycić, jako że wystawała do połowy z "koperty", prawda?

Tymczasem na DC deluxe, wszystkie 3 CD są schowane w osobnych kieszeniach, w których wycięty jest tylko niewielki fragment góry i muszę uczciwie przyznać, ze troszkę się musiałem mocować, zanim wyjąłem te płyty.

Też mi się nie podoba takie mocowanie, a jedyną dobrą stroną jest fakt, ze całą książeczka zajmuje niewiele więcej miejsca niż zwykłe CD....

Choć,..... z drugiej strony, akurat TO równie dobrze ktoś inny może uznać za wadę...

raj

Chyba po dwudziestu czy trzydziestu przesłuchaniach (nie liczyłem Smile

) podtrzymuję moją opinię wyrażoną kilkanaście postów wyżej co do tego, które utwory na "Director's Cut" sa lepsze, a które gorsze niż w oryginalnych wersjach.
Ale muszę dodać, że TRS w nowej wersji to prawdziwa perła na tej płycie i zdecydowanie najlepszy utwór z niej. Brzmi jakby wprost wyjęty z "The Dreaming", jakby rok 1982 był dopiero wczoraj...
Kate ciągle pokazuje że potrafi tworzyć muzykę, która nie ma sobie równych. Szkoda tylko że coraz rzadziej udaje się jej dorównac sobie samej sprzed lat... Ale ja się temu w sumie nie dziwię. Jeżeli ktoś zrobił w muzyce tyle co ona, to jest w sumie całkiem zrozumiałe że inspiracji i pomysłów może w pewnym momencie zabraknąć... Dla mnie takim niewypałem był "Aerial" - niech mi wybaczą wszyscy fani tej płyty Wink

W przeciwieństwie do "Aeriala", na "Director's Cut" zdecydowanie warto było czekać...
Teraz trzeba czekać na całkiem nową płytę, bo dopiero ona naprawdę pokaże, czy Kate ostatecznie "wróciła do życia" jako artystka, czy też nie...

samilam

"Director's Cut", to małe dzieło sztuki. Nie mogę się oderwać od słuchania. Przyznam, że niektóre utwory rozczarowują. Flower of the mountain brzmi jak kiepskie demo i nikt mnie nie przekona, że nie mogło być lepiej. Dlaczego nikt nie wspomina o bardzo złej jakości dźwięku nowej płyty? Czyżby był to celowy zabieg, w celu późniejszego remasteringu ??? Przy całym szacunku dla twórczości Kate , to chyba jakiś żart.

samilam

I zgadzam się z opinią, że TRS w nowej wersji, to prawdziwa perła na płycie Smile

Co nie zmienia faktu, że The song of Salomon i And so is love, to dzieła sztuki Smile

(i te chórki w And so is love ..... !!!) Pozdrawiam wszystkich fanów.

raj

samilam

Nie o to chodzi, żeby dostosowywać ustawienia sprzętu do płyty. Posłuchaj dwóch pozostałych. The red shoes jest zremasterowana, porównaj. W jednym z wywiadów Kate mówiła o tym, że wycofała nakład zremasterowanej Hounds of love, jakość wydawała jej się kiepska. Jak to się ma do Director's Cut ?????

Olek_L

To teraz ja się wypowiem na temat całości albumu. Przesłuchałem tylko to, co usłyszałem na stronie NPR oraz to co znalazłem też na YouTubie - zdecydowałem, że mogę jednak te 55 zł wydać lepiej. Po kolei:

FoTM - ta płyta zaczyna się bardzo niedobrze. Niski głos nie sprawdza się, jak już mówiłem. Ogólnie wokal sprawia wrażenie nagranego w pierwszym i jedynym podejściu - bardzo niechlujny na początku, ale pod koniec piosenki już pewniejszy. Muzycznie właściwie nic się nie zmieniło - moim zdaniem błąd, gdy nagrywa się taki album. I jestem wdzięczny wnukowi Joyce'a, że 20 lat temu nie wyraził zgody na użycie fragmentów "Ulissesa", bo zmusił w ten sposób Kate do napisania swojego tekstu.
SoS - oryginał był nijaki, a w 2011 r. niewiele się zmieniło. Dobra robota wokalna ze strony Kate to za mało.

Tu jeszcze nawiążę do tego co mówiłem wcześniej - że nie widzę 52-letniej Kate śpiewającej ww. piosenki. Podtrzymuję to. Nie wiem, czy K. Janda sprawdziłaby się jako Ofelia, ale wiem jak wypadła osiemdziesięcioletnia Mae West [link widoczny dla zalogowanych]. Takie właśnie miałem skojarzenia słuchając tych dwóch kawałków.

Lily - w sumie wiele się nie zmieniło, ale nowy wokal Kate plus wsparcie Miki Paris tchnęły w niego trochę nowego życia. Jestem na tak.
DU - właściwie wszystko już powiedziałem. Lubię tą harmonijkę na końcu - pozytywne skojarzenia z Talk Talk. Sekcja rytmiczna brzmi lepiej niż w oryginale, ale ten wokoder jest niepotrzebny, a wokal Kate, szczególnie w pierwszej zwrotce jest karygodnie niechlujny.
TRS - podobnie jak w przypadku Lily - wiele się nie zmieniło, ale dzięki nowemu wokalowi ta piosenka brzmi jeszcze lepiej. Plus za "whoop whoop" i nawiązanie do "These Boots" Nancy Sinatry.
TWW - wszystko już powiedziałem. O to właśnie chodziło!
MOP - o to właśnie chodziło - po raz drugi. Oryginału nie lubiłem, m. in. za sprawą przytłaczającej orkiestry i pompatycznego refrenu. Surowsza nowa wersja lepiej się dla mnie sprawdza.
NBM - tu się trochę zawiodłem - te pojedyncze fragmenty, które słyszałem wcześniej sugerowały, że będzie ciekawiej. Ogólnie wiele się nie zmieniło, nowy refren się sprawdza, ale ta gitara... Trudno o bardziej przewidywalne rozwiązanie. Mimo wszystko jestem na tak.
ToTC - kicz. Oryginał był nijaki, nowa wersja też jest nijaka. Porządna robota wokalna ze strony Kate oraz nawet fajne nadużywanie talerzy niewiele pomagają.
ASIL - wszystko już powiedziałem - właściwie to nic tu się nie zmieniło.
RBG - oryginał brzmi jak beznadziejny cover beznadziejnej piosenki (nie zawsze beznadziejnej) Madonny. Wersja a la Rolling Stones sprawdza się jako dowcipny akcent na zakończenie płyty. Lubię to garażowe brzmienie, ale wolałbym żeby głos Kate był wyraźniejszy i/lub żeby jednak się bardziej postarała. Nie mogę powiedzieć, że o to chodziło, ale jestem na tak.

W skrócie - nie jest źle, nie jest tragicznie, ale szału też nie ma. Zdecydowałem, że nie będę w tą płytę inwestował. Było nie było, to jest odgrzewany kotlet. Wolałbym, żeby Kate podeszła radykalniej i odważniej do tych piosenek - jak w przypadku TWW, MOP, RBG czy nawet DU. Dobra strona - głos Kate brzmi dobrze i myślę, że się sprawdzi w piosenkach pisanych już z myślą o nim. A, i ktoś powinien powiedzieć Kate i Palmerowi, żeby nie przesadzali z de-essingiem, bo chyba właśnie to wyolbrzymia seplenienie Kate.

raj

raj

lazy81

Muszę przyznać, że Kate wyszła z tego ryzykownego projektu obronna ręką.

Płyta The Sensual World jest dziełem wyśmienitym. Zaskakującym wydał mi się fakt, że Kate postanowiła odświeżyć 4 najlepsze utwory z tego albumu. Żaden z nich w wersji 2.0 nie przebił oryginału, dotyczy to również utworów z The Red Shoes.

Sukces Director's Cut polega jednak na tym, że te utwory, niekiedy tylko subtelnie zmienione, jakimś cudem uciekły od oryginałów i nabrały własnego charakteru. Rozumiem zatem Kate, kiedy ta mówi, że DC to dla niej nowy album, bo paradoksalnie tak mi się właśnie tego albumu słucha.

Oczywiście są potknięcia - Flower of the Mountain jest chyba tutaj największym nieporozumieniem. Nie jestem ekspertem w kwestii brzmienia i tych wszystkich technicznych aspektów, dlatego doceniam prowadzoną tutaj dyskusję. Zawsze można się czegoś ciekawego dowiedzieć. Natomiast nawet moje ucho laika nie jest w stanie zaakceptować stylu śpiewania oraz tego jak dziwnie i niedbale ten utwór brzmi. Nigdy nie była wielbicielką And so is love i DC też uczucia do tego utworów rozpalić nie potrafi. Jestem natomiast na tak dla garażowej wersji Rubberband Girl. Wyszła z tego taka trochę dziwna miniaturka, muzyczny skecz. Podoba mi się to.

Nie jest zatem źle, trochę mi ulżyło, bo kilka piosenek pokazuje, że głos Kate nadal zdolny jest do sporej wokalne ekwilibrystyki.

Teraz możemy zacząć odliczać czas do zupełnie nowego albumu...