K A T E B U S H . P L

43333eeww

Niestety Ivo zdecydowanie wole "orginalną" Crying or Very sad

.
Ta nowa wersja rzeczywiście lepiej oddaje ducha powieści (głos Kate jest bardziej upiorny ,choć już nie tak mocny , i jest w niej jakby więcej przestrzenni), ale starsznie drażni mnie w tej wersji perkusja , jest jakaś taka nachalna i dziwna . Poza tym orginalną wersje znałem wcześniej z telewizji i zrobiła na mnie takie wrażenie że trudno to opisać Shocked

...

Ivyman

43333eeww

Wybacz mi Ivyman że napisałem ''Ivo'' Embarassed

...
A wracając do "WH" ,uważam że powieść Emily Bronte ma momenty że ciary chodzą po plecach Twisted Evil

, zaś sam duch Katarzyny naprawde budzi we mnie lęk (może dlatego że od dziecka boje się duchów) , choć masz racje że to bardzo tragiczna postać ,oboje w jakiś sposób zawinili , ich miłość sprowadziła na Drozdowe Gniazdo wielkie tragedie i cierpienie .
Od siebie dodam jeszcze że z wersji filmowych bardziej podoba mi się ta z 1992 roku .

43333eeww

Ivyman

tomek.d

A ja ?
Nic nie zrobię...

Bardzo lubię czytać Wasze posty! Czasami chciałbym się włączyć, a czasami nie... Forum jest WASZE!

Sam powiem, że jednak najbardziej lubię WH z Live At Hammersmith Odeon i moment końcowy, kiedy Kate wymachuje ręką i słychać gorące owacje "na stojąco"... ciarki mnie wtedy przechodzą... ach...

Ivyman

Nan

To zgodnie z zapowiedzią z wątku przywitalnego, powrócę do tematu Smile

Pojedyncze piosenki Kate, czyli rzecz jasna WH i Babooshkę znałam "od zawsze", gdyż moja rodzina zawsze lubiła bardzo muzykę, więc te utwory były mi znane. Jednak prawdziwe moje zainteresowanie muzyką Kate zaczęło się na dobre w wieku ok. 14 lat. Jak dziś pamiętam, w Trójce był taki program prowadzony przez Wojciecha Manna, coś w rodzaju listy przebojów płytowych, nie pojedynczych piosenek. Dzięki temu programowi wysłuchałam kilkunastosekundowych fragmentów wszystkich utworów z płyty Hounds of Love. I wiedziałam, że nie wiem jakim sposobem, ale muuuuszę mieć tę płytę w całości. Dodam w tym miejscu, że były to czasy, gdy takie coś jak sklepy muzyczne w rodzaju Empiku nie istniały. Płytę dopadłam dopiero w jednym ze wspomnianych wcześniej wpożyczalni/studiów nagraniowych. Wyżebrałam nawet okładkę płyty od właścicielki i pracowicie przepisałam wszystkie teksty. Wsiąkłam zupełnie w jej twórczość, było to coś zupełnie odmiennego od wszystkiego co do tej pory słyszałam, a słyszałam sporo, gdyż dzięki rodzicom edukowałam się muzycznie praktycznie od urodzenia. Po nauczeniu się HOL na pamięć od razu zaczęłam poszukiwania innych jej albumów. Dzięki wypożyczalniom udało mi się zgromadzić wszystkie, z wyjątkiem Never For Ever, do której miałam straszliwego pecha graniczącego z klątwą (to długa historia, więc nie będę wdawać się w szczegóły). Równocześnie z gromadzeniem płyt, poszukiwałam jakichkolwiek strzępów informacji na temat Kate, co było bodaj jeszcze trudniejsze niż zdobywanie jej nagrań. Trafiał się od czasu do czasu jakiś niewielki artykuł w prasie muzycznej, firma "Tylko Rock" wydała malutką biografię Kate, czarno-biały zeszycik powielony chyba na kserokopiarce, który zamówiłam sobie i po drodze z poczty do domu o mało nie wpadłam pod samochód, tak byłam zaczytana. Były to pierwsze usystematyzowane wiadomości o Kate, jakie udało mi się zdobyć. Cieszyłam się tym jak dziecko. Płyty gromadziłam w przypadkowej kolejności - najpierw Hounds, potem bodaj Kick Inside, Lionheart i Dreaming. Ten ostatni album przyprawił mnie o ciężki szok. Te bębny na początku, im dalej tym dziwniej. Zakochałam się w tej płycie dopiero po pewnym czasie, ale miłością nieprzemijającą. Potem było Sensual World, z którym czuję się związana szczególnie, bowiem jest to płyta, która przez długi okres mojego życia opowiadała O MNIE. Każda z tych piosenek opowiadała mi jakoś fragment moich przeżyć, co momentami było trochę przerażające - jakby ktoś kogo nie znam przejął moje myśli i ubrał je w muzykę i słowa.
Zawsze bardzo lubiłam tłumaczyć teksty piosenek i Kate tłumaczyłam namiętnie całymi latami - im więcej wiedziałam o niej, im lepiej znałam język, tym więcej rozumiałam, co chciała przekazać i w rezultacie poprawiałam wcześniejsze tłumaczenia, lub robiłam je na nowo - cudowne zajęcie.
Pamiętam jak wyszedł jej BOX This Woman's Work - tyle tam było piosenek, o których wcześniej tylko czytałam, a nie miałam okazji ich poznać. O kupieniu nie mogło być mowy - wydawnictwo było wprawdzie dostępne w Polsce, ale kosztowało majątek jak na moje ówczesne możliwości, więc musiałam je sobie nagrać na kasety. To było niemal mistyczne przeżycie, dorwać się do tych utworów, których jeszcze nie znałam, do tych innych wersji piosenek już znanych na pamięć. Następnie wyszło Red Shoes, a potem, wraz z resztą fanów na całym świecie czekałam na kolejną płytę Kate całe 12 lat! Wychodzi na to, że z tych całych lat mojej nią fascynacji 1/3 tego czasu stanowiło czekanie na nową płytę Laughing

Szczęśliwie przez ten czas było co robić - odkryłam stronę z utworami demo nastoletniej Kate, wykopywałam z internetu coraz to nowe perełki, czytałam namiętnie Gaffaweb, gdzie przekonałam się, że są na świecie jeszcze bardziej "świrnięci" fani ode mnie - te kilometrowe listy mailingowe dotyczące ułamka sekundy jednej piosenki, to tropienie kolejnych warstw głosów w utworach z HOL (chyba dotychczas nie ma zgody co do tego, co głosy mówią w niektórych momentach Waking the Witch)...
Kate Bush jest jedyną artystką, którą jestem zafascynowana równie mocno teraz jak wówczas, gdy wysłuchiwałam pierwszych dźwięków Hounds of Love. I jak rzadko kto zasługuje na miano artystki, bo mam wrażenie, że nazbyt często szafuje się tym określeniem w stosunku do osób, które są wyłącznie marketingowymi gwiazdkami jednego sezonu.

Ivyman

Nan!!!

Masz moje wielkie i szczere BUZIAKI za Twoją "spowiedź" Very Happy

Pewnie sama nawet nie masz pojęcia, w ilu elementach mogę podpisać się wszystkimi kończynami pod tym, co napisałaś...

Być może też będziesz zdumiona i może nawet nie za bardzo będziesz mi chciała uwierzyć, ale zacytuję coś, co napisałaś, co jest żywcem wyjęte z MOICH ust:

43333eeww

Nan - niech Bóg cię błogosławi Shocked

...

Nan

Ivyman, zwróciłam uwagę na Twoją wypowiedź, zanim się zarejestrowałam na forum. Musimy być w podobnym wieku Smile

Jak czytałam Twoją wypowiedź to mi się przypomniały od razu czasy, gdy zdobywałam moje Kasiowe trofea Wink

Ciężko było, ale miało to swój urok, nieznany obecnym użytkownikom internetu. Każda nowa rzecz, każdy drobiazg związany z Kate tak cieszył, to była taka radość! A najlepsze jest w tym to, że to wciąż cieszy i nie mogę powiedzieć, że nie było warto i że po latach nie rozumiem już tamtych wzruszeń. Już dawno nie jestem egzaltowaną nastolatką, którą wówczas byłam, a fascynacja Kate pozostała i chyba już pozostanie.

Przyznam, że zaskoczyła mnie Twoja wypowiedź o TSW. Zawsze mi się wydawało, że to jest bardzo kobieca płyta. Never Be Mine, Rocket's Tail, Love and Anger... Byłam każdą z tych piosenek i chociaż cieszy mnie, że już nie jestem, to pozostało to niesamowite uczucie, że czytam własny pamiętnik, gdy ich słucham. Ciekawe jest, że i mężczyzna może tak wiele siebie w tych utworach odnaleźć.
Swego czasu na studiach na zajęciach z analizy dyskursu napisałam nawet pracę na temat tekstów z tej płyty. Ładnie podwyższyła mi średnią Wink

Wiecie, co było pierwszym hasłem, jakie w życiu wpisałam w wyszukiwarkę internetową? "Kate Bush"

Bardzo się cieszę, że znalazłam to forum i ludzi podzielających moją pasję i na dodatek o podobnych odczuciach i nawet kolejach losu Smile

tomek.d

Aaachhh, wzruszyłem się, bo sobie przypomniałem czasy, kiedy naprawdę w Polsce było ciężko znaleźć cokolwiek związanego z Kate...

Nawiązując to tematu płyty The Sensual World, to na CD musiałem poczekać kilkanaście miesięcy...
Byłem małolatem i z mamą pojechaliśmy do Warszawy kupić pierwszy odtwarzacz CD... Po zakupie, trzeba było kupić też pierwszy dysk kompaktowy, żeby coś grało... Udaliśmy się do słynnego w Warszawie sklepu Combo i jaki wielki żal wtedy nastąpił... Płyta dopiero co wydana, w 1989 roku Kate, The Sensual World kosztowała, nie pamietam już, ale bodajże 35 000 !!! Tak, takie wtedy były ceny... Niestety, ale nie mięliśmy już przy sobie takiej gotówki, więc trzeba było wybrać jakiś inny kompakt, aby sprawdzić odtwarzacz... Był to nowy album Basi Trzetrzelewskiej Time And Tide, który był w cenie niższej, chyba 29 000zł...

Wróciłem do domu niby zadowolony, bo nowy sprzęt, ale nie tak do końca, bo nie ta miała być pierwsza płyta CD !!!

Jakoś się z tym musiałem pogodzić, dni, tygodnie i miesiące mijały, a ja sobie "ciułałem" na pierwszy kompakt Kate... którym był "Hounds Of Love"... (wcześniej miałem tylko na kasecie)..

Arystea

Podziwiam Was za wytrwałość i determinację z jaką odkrywaliście Kate. Ja miałam już wszystko w zasięgu ręki, gotowe do słuchania. I tak mogę słuchać Wuthering Heights na przemian z The Sensual World i How To Be Invisible. Wy musieliście się nieźle na to naczekać. Takie zdobywanie jeszcze bardziej buduje przywiązanie...
Z drugiej strony mogliście też obserwować, jak się zmieniał styl i głos Kate przez te lata. Ja już nie widzę tego tak dokładnie mając wszystko na raz.
W każdym razie brawa dla Was Very Happy

Ivyman